Dag 6; duiken en liften

Dag 6! Het begint spannend wanneer we vertrokken naar een verre rivier, ongeveer 2uur rijden. We vertrokken met z'n vijftienen + 2 mensen van GEGED zelf. Toen we aankwamen bleek het 40 graden te zijn.. We waren bij een rivier dus ging we uiteraard zwemmen. Volgens een begeleider was er een heel leuk plekje waar een klein cafe'tje was. Dat café'tje was makkelijk bereikbaar per boot, wat we dan ook deden.  De rivier was zo'n 40 meter breed en zonder stroming, met aan weerszijden prachtige bergen en een fort van 2000 vc. Niet echt meer zichtbaar maar toch.

Eens aangekomen installeerden we ons op het buitenterrasje (er was geen binnen) en doken we vanaf de steigers het water in. Aan de overkant van de inham waar het café was zagen we een toren van een moskee uitsteken, heel vreemd om te zien want meestal steekt die 10-15 meter boven de grond uit. Bleek dat we in een vallei zaten dat ondergestroomd was, en de moskee net zichtbaar was.

Dit is dus de moskee. Samen met iemand van Polen en van Hongarije ben ik gaan snorkelduiken om te ontdekken daje door de ramen kan kijken en zelfs binnen gaan. Spijtig genoeg hebben we niet de uitrusting om binnen te gaan; zonder pak is het dodelijk koud en dodelijk donker. Dus we bleven maar aan de buitenkant dat al spectaculair genoeg was!

Na uren gezwommen, gesprongen, geklommen en niets gedaan te hebben vertrokken we rond 6 uur terug naar de mini-haven. Daar mocht iedereen nog een halfuur blijven en dan vertrokken we. Tot vrij uit het niets 2 van de vrijwillergs hun hoofd door het open raampje staken en vroegen of iemand mee terug wou liften. Ze waren zaterdag naar de Syrische grens gegaan om op zondag terug te keren.
Uiteraard wilde ik terug liften, net als Svetlana, een vrouw van 25, 1meter 60 dat eruit ziet als 18. Typisch voor het liften besloten we niet direct te vertrekken maar eerst çay (Turkse zwarte woud thee, uitgesproken als tchai) te drinken met 2 Turken die we onder het wandelen tegen kwamen. Geheel volgens de ongeschreven traditie wilden zij met alle gewegd betalen, gastvrije jongens, die Turken. 

Sptijtig genoeg moesten zij naar een huwelijk in het dorpje en konden ons dus niet meenemen naar Gaziatep, voor Turken Atep. Dus wij na het afscheid nemen, met de bijbehorende halve kopstoten (de hoofden tegen elkaar duwen, slaap tegen slaap), op weg aan het wandelen en telkens de duim omhoog stekend. Al snel stopte er een auto, die reed om paar meters door dus dachten we dathij niet ging stoppen, dat deed die dus wel. De motor die daarachter kwam keek ons aan en was afgeleid en we hebben een bijna-ongeval veroorzaakt. Oepsie. Kan gebeuren blijkbaar.  Niemand gewond en iedereen reed door. We stapten nog zo'n kilometer en kwamen een roedel honden tegen die daar rondzwierf tot we opgepikt werden door vriendelijke Turken die toevallig in Atep wonen. Comfortabel is anders, met 7 in een 5 persoonsauto zitten, maar toch was het een van de beste ritjes van mijn leven. Kort gezegd is het dus niet fysiek, want toen ik uit de auto stapte was er een klein beetje sprake van evenwichtstoornis, maar hoe je de rit beleeft. Het was 2 uur rijden en ik zat met mijn hoofd tegen het plafond Turkse koekjes te eten en te praten over de Syrische toestand en het was memorabel.