Dag 10 zieke kinderen en cultuurwissels

Dag 10 begon zoals elke donderdag, wakker worden rond 6u, terug in slaap vallen, om 8u wakker worden, opnieuw in slaap vallen en om iets voor 9 opstaan. Het ontbijt verliep zoals elke dag op z'n gemakje om daarna te vertrekken naar het ziekenhuis om kinderen bezig te houden met knutselen. Deze keer veel meer kinderen, teveel zelfs voor onze kleine tafel, dus nam ik maar een ballon om de actievere kinderen ook te laten spelen. De knutselaars onder de kinderen hadden een papieren windmolen gemaakt. Toen we vertrokken zagen we zoals gewoonlijk alle ouders en volwassenen half voor zich uit staren, te mijmeren over hun kinderen en de ziektes waarschijnlijk. Ze keken nooit op als wij binnenkwamen of vertrokken en ook niet nu. Maar dan gebeurde iets dat prachtig was, hoewel het iets heel klein was. Een van de knutselaartjes kwamen achter ons lopen om zijn molentje te maken, er was iets los gekomen. Het losse deeltje werd snel vastgemaakt en bij wijze van test liep het kindje met zijn molen mee met Tiago, een spanjaard van de vrijwilligers. Ze liepen door de hal waar alle ouders opeens opkijken, allemaal, stuk voor stuk moesten ze lachen met het kleine kindje hand in hand aan het lopen om het molentje te laten draaien. Allemaal moesten ze glimlachen, een echte glimlach dat je ziet als je iets ongelofelijk schattig en aandoenlijk ziet zoals dat moment. Daarvoor deden we het, de kinderen een moment gelukkig laten zijn en daarme ook de ouders. Een moment van een perfecte wereld.