De weg die wordt afgelegd morgen! 's Avonds gaat de weg door naar Diyarbakar om zondag naar de Tigris te liften, blijkt mooi te zijn. Tot maadag!

Tiago met zijn befaamde molentjes



Een toekomstig fotograagmet een 'selfie', een zelfportret


boven: Simone (Italië), Martzia (Spanje) en het kindje


Een knutselaartje met een pet, zonnebril, masker en infusienaald.

dag 11! Vliegend

De dagen vliegen als je je amuseert! We begonnen de dag met een goed ontbijt, rijkelijk voorzien zoals altijd! De kokkin, Fatma Abla (abla is een titel van respect), kookt elke dag en zet ons de lekkerste maaltijden voor de neus. Hoe wel ze dit nooit zal lezen wil ik haar toch bedanken in gedachten, en op het einde misschien in het Turks.

Na het ontbijt is het alweer kuisen geblazen, elke week weer moet alles er proper bijliggen. Tijdens het kuisen merken we duidelijk dat het een feestdag is; Turken aan het feesten (lijkt alsof ze demonstreren), vlaggen opgehangen en iedereen goedgeluimd. Al nel gaat de middag voorbij en vertrokken de vrijwilligers van het kind-project (er is ook nog omgevingsproject) naar het weeshuis. Omdat het her 38 graden is besloten we waterspelen te doen en daar horen natuurlijk waterpistolen bij. De kado'tjes die ik uit België bijhad kwamen perfect van pas! Alleen zijn de Turkse kinderen niet bepaald gewend aan orde, of gezag. Bijna al vechtend kwamen ze hun kado'tje ophalen, vreemde ervaring als je van een goed georganiseerd kampje komt.

Nu in de avond is alles besproken voor het liften van de komende dagen. Vrijwel iedereen gaat dit weekend mee 'hitchhiken' naar een stad genaamd Merdin, zo'n 350 km van hier. We liften in groepjes van 2 a 3, volgens de tips van ervarenen onder ons (hun langste lifttocht was 3000 km!).
Wat betekent, de komende 2 dagen geen blog bericht! Tot maandag!

Dag 10 zieke kinderen en cultuurwissels

Dag 10 begon zoals elke donderdag, wakker worden rond 6u, terug in slaap vallen, om 8u wakker worden, opnieuw in slaap vallen en om iets voor 9 opstaan. Het ontbijt verliep zoals elke dag op z'n gemakje om daarna te vertrekken naar het ziekenhuis om kinderen bezig te houden met knutselen. Deze keer veel meer kinderen, teveel zelfs voor onze kleine tafel, dus nam ik maar een ballon om de actievere kinderen ook te laten spelen. De knutselaars onder de kinderen hadden een papieren windmolen gemaakt. Toen we vertrokken zagen we zoals gewoonlijk alle ouders en volwassenen half voor zich uit staren, te mijmeren over hun kinderen en de ziektes waarschijnlijk. Ze keken nooit op als wij binnenkwamen of vertrokken en ook niet nu. Maar dan gebeurde iets dat prachtig was, hoewel het iets heel klein was. Een van de knutselaartjes kwamen achter ons lopen om zijn molentje te maken, er was iets los gekomen. Het losse deeltje werd snel vastgemaakt en bij wijze van test liep het kindje met zijn molen mee met Tiago, een spanjaard van de vrijwilligers. Ze liepen door de hal waar alle ouders opeens opkijken, allemaal, stuk voor stuk moesten ze lachen met het kleine kindje hand in hand aan het lopen om het molentje te laten draaien. Allemaal moesten ze glimlachen, een echte glimlach dat je ziet als je iets ongelofelijk schattig en aandoenlijk ziet zoals dat moment. Daarvoor deden we het, de kinderen een moment gelukkig laten zijn en daarme ook de ouders. Een moment van een perfecte wereld.

DAG 9! Alweer afgelaste dingen maar een barbecue

Vandaag begon de dag met alweer een afgelaste planning: geen mozaïekles meer maar vrije tijd of deel 2 volgen van ‘hoe start ik een vrijwilligersproject op’. Het eerste deel was zeer technisch en echt voor diegenen die al concrete plannen hadden, niets voor mij dus. Vandaar dus ook geen deel 2 voor mij. Wat ik wel gedaan heb is bijgeslapen. Ons appartement, bestaande uit Damien de Fransman, Inge (Belg), Frederica (Spaanse), Georgia uit Georgië, Katja en Lucia uit Slovenië, gaat altijd na middernacht slapen. Neem daarbij het wakker worden om 7a8u van de 25graden hitte en iedereen snapt wel waarom er niet goed geslapen wordt. Het middagdutje heeft het lichaam goed gedaan, het lezen de geest dus ik was klaar voor het barbecuefeestje in een bos op een heuvel buiten de stad. Daar op de berg zag je zag hoe gigantisch groot de stad echt was. Echt gigantisch, we waren zo’n 15 a 20 km van de stad af en toch nam het hele stadszicht 100 graden in beslag. Een leuke sfeer, lekker eten en muziek maakten de avond tot een gezellige babbelboel en da alcohol maakte het tot een dronkemansdansfeestje. Gelukkig waren ook niet-dronken mensen, Turken vooral die met hun instrument en gezang het een heel aparte sfeer gaven. De sfeer had iets oosters en mysterieus maar toch ontspannen en genietend. Het bleef nog lang nazinderen bij mij. Na alles opgeruimd te hebben, was het tijd om te vertrekken. Met z’n vijftienen in een minibusje. Sfeer geeft het zeker!

dag 8: dinsdag uitsteldag

Ook deze dag niet veel te vertellen: Turkse les en een afgelast bezoek aan het weeshuis. Wel een veiligheidscursus voor vrouwen omdat de mannen die de vrouwelijke vrijwilligers lastigvallen georganiseerd raken. Ze beginnen de vrouwen te volgen naar hun appartement en te wachten op kwetsbare momenten. Daarom deze cursus die vooral handelt over preventie: kleed je als een Turkse vrouw zonder religieus te worden, praat niet met vreemden, enkel mensen die zich hebben voorgesteld (bv winkeliers, coordinatoren, … ). Ook was er even sprake van extreme maatregelen zoals elektroshocks zoals ik al vertelde maar dat werd weggestemd, samen met de pepperspray. De camera’s komen er wel, in samenspraak met de buren. Spijtig dat alles zo moet verlopen.

dag 7: 1 week gedaan!

Niet speciaal te vertellen vandaag :)

Dag 6; duiken en liften

Dag 6! Het begint spannend wanneer we vertrokken naar een verre rivier, ongeveer 2uur rijden. We vertrokken met z'n vijftienen + 2 mensen van GEGED zelf. Toen we aankwamen bleek het 40 graden te zijn.. We waren bij een rivier dus ging we uiteraard zwemmen. Volgens een begeleider was er een heel leuk plekje waar een klein cafe'tje was. Dat café'tje was makkelijk bereikbaar per boot, wat we dan ook deden.  De rivier was zo'n 40 meter breed en zonder stroming, met aan weerszijden prachtige bergen en een fort van 2000 vc. Niet echt meer zichtbaar maar toch.

Eens aangekomen installeerden we ons op het buitenterrasje (er was geen binnen) en doken we vanaf de steigers het water in. Aan de overkant van de inham waar het café was zagen we een toren van een moskee uitsteken, heel vreemd om te zien want meestal steekt die 10-15 meter boven de grond uit. Bleek dat we in een vallei zaten dat ondergestroomd was, en de moskee net zichtbaar was.

Dit is dus de moskee. Samen met iemand van Polen en van Hongarije ben ik gaan snorkelduiken om te ontdekken daje door de ramen kan kijken en zelfs binnen gaan. Spijtig genoeg hebben we niet de uitrusting om binnen te gaan; zonder pak is het dodelijk koud en dodelijk donker. Dus we bleven maar aan de buitenkant dat al spectaculair genoeg was!

Na uren gezwommen, gesprongen, geklommen en niets gedaan te hebben vertrokken we rond 6 uur terug naar de mini-haven. Daar mocht iedereen nog een halfuur blijven en dan vertrokken we. Tot vrij uit het niets 2 van de vrijwillergs hun hoofd door het open raampje staken en vroegen of iemand mee terug wou liften. Ze waren zaterdag naar de Syrische grens gegaan om op zondag terug te keren.
Uiteraard wilde ik terug liften, net als Svetlana, een vrouw van 25, 1meter 60 dat eruit ziet als 18. Typisch voor het liften besloten we niet direct te vertrekken maar eerst çay (Turkse zwarte woud thee, uitgesproken als tchai) te drinken met 2 Turken die we onder het wandelen tegen kwamen. Geheel volgens de ongeschreven traditie wilden zij met alle gewegd betalen, gastvrije jongens, die Turken. 

Sptijtig genoeg moesten zij naar een huwelijk in het dorpje en konden ons dus niet meenemen naar Gaziatep, voor Turken Atep. Dus wij na het afscheid nemen, met de bijbehorende halve kopstoten (de hoofden tegen elkaar duwen, slaap tegen slaap), op weg aan het wandelen en telkens de duim omhoog stekend. Al snel stopte er een auto, die reed om paar meters door dus dachten we dathij niet ging stoppen, dat deed die dus wel. De motor die daarachter kwam keek ons aan en was afgeleid en we hebben een bijna-ongeval veroorzaakt. Oepsie. Kan gebeuren blijkbaar.  Niemand gewond en iedereen reed door. We stapten nog zo'n kilometer en kwamen een roedel honden tegen die daar rondzwierf tot we opgepikt werden door vriendelijke Turken die toevallig in Atep wonen. Comfortabel is anders, met 7 in een 5 persoonsauto zitten, maar toch was het een van de beste ritjes van mijn leven. Kort gezegd is het dus niet fysiek, want toen ik uit de auto stapte was er een klein beetje sprake van evenwichtstoornis, maar hoe je de rit beleeft. Het was 2 uur rijden en ik zat met mijn hoofd tegen het plafond Turkse koekjes te eten en te praten over de Syrische toestand en het was memorabel.

Dag 5; weekend

Het is weekend, wat betekent niets verplicht doen!
Het is echt een kans om te gaan hitch-hiken, bij ons bekend als liften. Turken doen dat hier bijna elke dag, hun gastvrijheid is legendarisch hierbij. Als je lift krijg je bovenop je reis en gezelschap ook nog gratis eten en drinken, een route en heel goeie tips. Soms krijg je zelfs uitnodigingen voor bruiloften! Iemand is er zelfs in geslaagd om deze week een uitnodiging te krijgen om naar Syrië te gaan en daar een 3-daagse bruiloft mee te vieren.

Deze week ben ik nog niet mee gegaan, volgende week ga ik ervoor. Wat ik wel heb gedaan is het San MarcoPark bezocht, in feite een vrij groot shoppingcenter. Eerst dacht ik: even binnen en buiten wippen, direct gedaan, tot ik ontdekte dat er bij een temperatuur van 37 graden buiten en 25graden binnen een ijspiste was waarop je gewoon kon schaatsen, voor 25 lira wel. Dat is 9,30 euro. Net iets teveel om met z'n tweeeën te doen. De verbazing bij mijn Franse vriend en mij werd nog groter toen we op de bovenste verdieping een bowling zaal, 30 (snel)restaurants en een mini pretpark ontdekten. Wat Turken toch niet doen om hun geld te verdienen.. Bij ons verdienden ze in elk geval geld met hun massagestoelen, 1 lira voor 3 minuten. Dat is 37 cent voor 3 minuten mechanische massagegenot. Hemels.

Nu velen zijn aan het liften naar de zee is het rustig en daarmee ook koeler in GEGEDhouse. Het geeft de ruimte voor een spelletje schaak en een babbel over de komende weken.

Dit is het voor vandaag! Tot morgen!

dag 4: kuisdag!

Vrijdag is hier altijd kuisdag, iedereen krijgt een kamer van het GEGED huis, waar we allemaal samenkomen, en kuist dat op met iemand. Dit is echt wel nodig, je ziet as hoeveel vuil er is als je alles aftrekt na het dweilen..
Een toch wel saai werkje, tenzij je muziek opzet! Op de tonen van I Want To Break Free begonnen een Roemeens meisje/vrouw en ik de vergaderzaal te kuisen. Werken gaat echt sneller zo, met goeie muziek.

Na het kuisen van GEGED is er een middagmaal (FRIETJEEEEEUUUSSS), om daarna naar het weeshuis te vertrekken. Een geluk bij een ongeluk want zo hoeven we niet te kuisen maar de warmte daar is nog meer als in het stad zelf. In tegenstelling tot de vorige keer waren de kinderen niet zo agressief, waarschijnlijk omdat de grootste ruziemakers er niet bij waren. Ook nu weer valt me op hoe anders de kinderen zijn tegenover elkaar, discriminerend zelfs. Een mongooltje was aan het spelen en telkens zat hetzelfde kind achter hem aan, stampend en duwend. Leuk is anders als je geen Turks kan om het aan te pakken..

Het tweede slechte punt van de namiddag kwam bij de evaluatie. Alles was in orde voor alle vrijwilligers en er was zelfs een voorstel voor een nieuw project; een pas opgestart ziekenhuis helpen door geld en meubelen in te zamelen. We bespraken dit voorstel met de directeur van GEGED die vertelde dat we heel voorzichtig moeten zijn in dit soort zaken. Omdat het een Syrisch ziekenhuis is.

Waarom dit was kwam door een voorval in het verleden. Ook toen was er een nieuw project opgestart met Syrische mensen. Die gingen hier een school opbouwen om vluchtelingen en inwijkelingen een neutraal onderwijs te geven. Alles was goed, de vrijwilligers waren meer dan welkom en iedereen was blij. Tot de dag dat alles klaar was. Die dag kregen de vrijwilligers totaal geen toegang meer tot het complex, de sloten waren veranderd en de receptionisten deden alsof ze indringers waren. In die ene dag bleek hoe fout ze waren in hun beoordeling; het warme welkom was fake net als het neutrale onderwijs. De kinderen kregen van in het begin een duidelijk politiek gekleurd onderwijs. Normaal is dit niet mogelijk doordat ze een bewijs van de overheid moeten hebben maar spijtig genoeg heeft GEGED met hun connecties hun aan een bewijs geholpen, in de overtuiging dat het schooltje recht in hun schoenen stonden.


Dat allesmaal schokte ons diep maar het nieuws dat de vrouwen regemaltig lastig gevallen worden of zelfs gevolgd ging ook heel diep. De directeur heeft nu camera's besteld om kwetsbare plaatsen als de appartementingangen te beveiligen. Typisch Turks overdrijven ze en gaan ze ook een soort traangas en elektroshocks bestellen. Overdrijving heerst hier als dag en nacht samen...

Gelukkig ook nog goed nieuws! Welkomsfeestje/afscheidsfeestje! Drinken, dansen op culturele muziek en praten over de landen, het heeft iets speciaals.

De foto's

   vliegen!
Inge, van Belgie, satildonk
het hospitaal waar we de kinderen entertainden de living van het verzamelhuis

Dag 3: rustdagje

Dag 3! Woehoew! Nog steeds geen diarree, hiermee doe ik volgens de anderen beter als de voorgaande Belgen. Die hadden na 2 dagen diarree van niet-gekuisde groenten of vlees dat niet in de koelkast stond. Gelukkig eet ik alleen het gekookt eten en groeten dat ik nog zie druipen van het wassen. Over het algemeen is het eten hier wel lekker, beetje speciaal wel maar dat is niet anders dan normaal als je 3800 km van huis bent. Ik had eerlijk gezegd exotischer eten verwacht maar ook dat valt heel goed mee. Maar over vandaag, zoals de titel duidelijk maakt was het vandaag een rustdagje, tenminste in de namiddag. De voormiddag werd beheerst door de ondoorgrondelijke wirwar, Turks geheten. Na 2 dagen van lessen heb ik een ordelijk word-document gemaakt (ik ben er zelf verbaasd van), maar het bestuderen daarvan na de les, het onthouden en oefenen ontbreekt wel. Misschien omdat ik geen Turks moet spreken op straat. Of er is iemand bij die Turks ongeveer beheerst of de winkeliers verliezen hun geduld en gebruiken gebarentaal. Zo gaik het neit leren, maar dat ging sowieso al niet op 3 weken tijd. Het leukste en meest memorabele deel kwam echt wel in de namiddag. We (Inge en een Koerd en ik) vertrokken voor een toer in gaziantep. Het toonde ons een centrum waar andere vrijwillgers van ASF werkten om de lokale kunst te laten leven. Dat hield in dat ze mozaïeken daar maken, weven, naaien (met een singer?!) enzovoort. Het was echt prachtig om te zien en ik nam enkele foto's met mijn analoog toestel, dus pas te zien als ze ontwikkeld zijn in België, hier is het veel te duur. Alles van technologie lijkt hier duur. Een goeie gsm kost hier tot 100euro meer.. Vreemd als je bekijkt dat Turken minder loon krijgen en toch allemaal een touch-gsm hebben. Bij voorkeur een iPhone of samsung galaxi S4, allebei in de Belgische prijsklasse van 500-650 euro, hier 600-750. Gelukkig is technologie niet het enige wat ze hier aanbieden. Eens uit het nieuwe, toeristisch gedeelte kwamen we in 'de bazaar' een soort permanente markt met heel veel kruiden, verse pistachenootjes en geëmailleerde schalen, tassen etc. Voor niet goed weet wat dat inhoudt: http://i66.photobucket.com/albums/h245/tagrijn/0806/IMG_2870t.jpg Dit is een voorbeeld. Het is fascinerend om te zien dat zij elke versiering, tot het miniscule toe zelf slaan met hamer en beitel. Ze leren dat al van jongs af aan want we zagen heel veel kinderen van ongeveer 6a8 jaar hun eigen emailschalen maken. Ook hiervan enkel analoge foto's. Het hoogtepunt van de trip was voor mij ongetwijfeld het bezoek aan een cafe. We kwamen op een plein en ik dacht, we gaan gewoon hier iets drinken, beetje warm maar ok. Onze gids liep vreemd genoeg gewoon door om door een vrij onopvallende deuropening te stappen en opeens te belanden in een grot. We wandelen dus doodnormaal, in het midden van het stad in een grot om daar te ontdekken dat er een aangename temperatuur heerst van 18 graden, ideaal voor een kopje çay, een soort zwarte woud-thee. Een beetje bitter maar perfect een te genieten van de afkoeling en een goed gesprek te voeren over de gebeurtenissen in Turkije. Blijkbaar heeft onze gids meegevochten daar, hij organiseerde het verzet in zijn wijk. Wat er eigenlijk op neer kwam om water aan de zijkanten van de straat te zetten tegen het traangas en barricades opstellen. Afgezien van het goed gesprek heb ik echt genoten van de unieke locatie om evenwaardig met iedereen te genieten dan de thee. Op straat kijken veel mensen je vreemd aan maar daar was iedereen vriendelijk en beleefd. Dat was het verslag voor vandaag! Op het bezoek aan de youth center na, daar speelden we kleine spelen met 18-22 jarigen. Tot morgen!

Dag 2: vervelen, warm hebben, vervelen en karten!

Vandaag was goed. Zo heb ik alweer besloten! Het was goed omdat ik besef wat ik allemaal voor de eerste keer doe. Voor de eerste keer in mijn 18-jarig leven heb ik buiten europa gereisd, dan nog zonder ouders, met een vriendin. Het is de eerste keer dat ik echt vrijwilligerswerk doe voor een grote organisatie als ASF/ESF, het was altijd al een mini-droom om vrijwilligerswerk te doen en ik hoop dat deze 3 weken gaan helpen om na de studies 6maand te gaan. ik hoop het echt! Het moet geweldig zijn om volledig afgesloten te zijn en geen vreemde blikken te krijgen van voorbijgangers, maar echt geapprecieerd te worden voor wat je doet. Dat gebeurt hier enkel binnen de organisatie; De vrijwillgers moedigen elkaar aan en zeggen dat het leuk is als je iets speciaal doet met de kinderen. Waar ik ook voor de eerste keer heb gedaan deze 2,5 dagen is een maaltijd krijgen op het vliegtuig, inbegrepen. Vandaag heb ik nog een paar dingen voor de eerste keer gedaan: een eerste keer een ziekenhuisafdeling bezoeken om kinderen te entertainen en het leukste van al; karten. Maar eerst over het ziekenhuis. Het was een vrij lange busrit, ongeveer een halfuur, om daarna in een ziekenhuis aan te komen met materiaal en daar te beginnen knutselen.. Wat niet echt iets voor mij is.. Iedereen verveelde zich een beetje omdat er geen enkel kind langer als 10 minuten bleef. Kan gebeuren vertelde de begeleider, maar toch ga ik vragen aan de mentor om niet meer emt het ziekenhuis mee te heoven gaan. Het knutselen is simpelweg niets voor mij, ik ben daar niet creatief (genoeg) in. Over het karten is weinig te vertellen; het was geweldig. De eerste keer rijden was wennen aan de snelheid, de bochten en het slippen. Uiteraard werd ik gedubbeld. De tweede keer daarentegen ging veeeel beter! Ik genoot echt van het sturen en anderen proberen te voorbijsteken. Dat het maar 4euro per rit kost helpt veel natuurlijk. Voor de rest is er niet veel te vertellen: 37 graden, geen regen, Turks eten (zeker niet slecht die pizza's) en een geweldige sfeer. Ik ben benieuwd voor morgen! Slaapwel!

Dag 1 voor echt!

De eerste echte dag is al halverwege! Een leuke dag, al zeg ik het zelf,en wel hierom: 1. Ik ben niet wakker geworden om 5u van het ochtendgebed van de moskee 2. Stip op tijd aan het ontbijt en op tijd voor de Turkse les 3. Goed genoteerd en opgelet (maar er niets van onthouden) 4. De kinderen entertainen was makkelijker dan gedacht, het is een soort vrij spel op speelplein. Niet echt een plan wat we gaan doen maar alles improviseren en goed laten verlopen. Wat me wel opviel tijdens het voetballen is het cultuurverschil. De begeleiders zijn vriendelijk voor de kinderen en helpen ze, maar doen dat niet zoals animatoren bij ons. Hier doen de kinderen agressiever omdat ze niet leren van de ouders/begeleiders om anderen recht te helpen als ze vallen, om te excuseren en niet te vechten. De Turkse begeleiders gaan daarvoor zelf te hard op in het spel. Het grote probleem is dat alle vrijwilligers, die meestal wel zachtaardig zijn qua opvoeding, geen of niet genoeg Turks kunnen om echt in te grijpen. We kunnen wel ingrijpen als ze gaan vechten en ze doen zwijgen, maar niet vermanen of straffen. We kunnen gewoonweg niet uitleggen waarom ze iets fout doen. Zelfs als we dat zouden proberen zou het niet werken, wij werken daar maar 3 weken terwijl dat in hun hele leven en cultuur zit ingebakken. Dat is een van de redenen dat zij zo geweldadig protesteren of zelfs maar praten: ze aapten hun ouders na, kregen geen straf bij vechten,... dan krijg je natuurlijk vechtersbazen. Maar al bij al viel het mee om hun de eerste keer te entertainen, alleen die hitte blijft hinderen. Als je nog maar 20 meter loopt zweet je al alsof je een marathon hebt gelopen.. Het leuke na het spelen is wel de terugkomst met het minibusje! Met 15 in een busje waar voor 12 man plaats is, geweldige sfeer! Vreemd genoeg bewoog het busje een beetje als de muziek opstond, de kans dat het aan onze danskunsten lag lijkt me groot.. denk ik.. neih! het zal wel de auto geweest zijn! Genoeg voor nu! Deze avond een paar foto's!

Vlucht en Aankomen

Na een uurtje gewacht te hebben, kwam de persoon van afs er (een zeer vriendelijk persoontje) en gaf ons het nieuws dat er een iemand van de drie niet meeging, waarom weten we nog altijd niet. Ze heeft ongelijk! Eens op het vliegtuig na 2 uurtjes gewacht te hebben, bleek het eten vrij lekker te zijn. Een turkey beef met een soort auberginepap. Het dessertje (chocoladecakje met een confituursmaakje) was uiteraard het hoogtepunt van de vlucht ^^ Het 2de vliegtuig met geloop gehaald, om daarna van het laatste uurtje vliegen te genieten. Nu een snackje van 't vliegtuig: een sandwich met smakelijke chocomousse. In het vliegtuig is het echt duidelijk hoe veel vervuiling er wel niet is in Turkije; een mistige smoglaag waar we door vliegen was niet zo aangenaam om te zien. GELAND! EINDELIJK! BAGAGE! EINDELIJK! He leuk, we worden opgewacht :) Oww, het busje is stuk, het wordt liften! Stopt een busje al snel. Busje valt in panne. we moeten duwen. busje start en rijdt weg met onze spullen. Bleek het een grapje te zijn dat ze met iedereen uithalen, nog wel een goeike. Nu zijn we in een efs-huis maar slapen we een straat verder in een appartement met 6 mensen. Tot morgen!