Derde bericht: activiteiten

Derde bericht na de tweede maand stage, tijd vliegt!
Elke werkdag stage en de weekends die voorbijvliegen, het gaat allemaal heel snel.

Ergens wel jammer dat ik stage doe en geen les heb. Zo kom ik weinig in contact met andere erasmussers buiten mijn kamergenoten en Finse buren die ook stage doen. Gelukkig zijn er nog de roncalli feestjes en tripjes doorheen Ierland. De roncalli feestjes zijn eigenlijk house parties georganiseerd door de eramussers die met 8 denk ik in een huis samenwonen, dat Roncalli heet voor de een of andere reden. Maar dit is dus een heel leuke manier om iedereen te leren kennen omdat er geen luide muziek is die gesprekken onmogelijk maakt zoals op gewone fuiven. Je kan er spelletjes spelen maar evengoed gewoon in de zetels ploffen en allerhande gesprekken volgen die steevast beginnen met "Hoe heet je? Waar kom je van? Wat studeer je?" Voor iemand zoals mij die veel problemen heeft met namen is het gemakkelijker mensen te categoriseren per land. Veeeel gemakkelijker, gezien dat er meestal zo'n 30 man is op een roncalli feestje..

Maar dus! Echt geweldige mensen hier. Zoveel verschillende nationaliteiten en gewoontes en iedereen die probeert Engels te brabbelen en elkaar te helpen daarmee. Een heel gezellige bende waar ideeën voor dingen te doen gewoon spontaan komen en daaruit komen dan dingen zoals het UV-Holi feestje. Omdat feesten nog steeds niet helemaal mijn ding was heb ik mij maar opgeworpen als fotograaf, wat het heel leuk maakte om iedereen gelukkig te zien en de tijd van hun leven te hebben. Toch wel een grote motivatie om feestjes te fotograferen in het algemeen; mensen te zien genieten en lachen.

Gelukkig doen we ook andere dingen dan feesten. Zo zijn we naar Cork geweest, een bustrip van twee uur, om van daar uit naar Cobh te gaan met de trein. Cobh (aangeduid als locatie voor de nieuwsgierigen) is een klein dorpje aan het water met een pracht van een kathedraal. Anders dan de grijze saaie kerken van Waterford is dit eentje zoals we in België kennen met frutsels en versieringen en beelden. Zoals hieronder te zien. Deze foto staat niet op facebook maar op instagram, vandaar dat ik hem hier ook plaats. Voor alle andere foto's is er zoals altijd de facebooklink onderaan het blogbericht.

De foto doet uiteraard afbreuk aan hoe het in het echt was en ook aanvoelde. Kerkelijke kunst geeft soms een apart gevoel van dingen te kunnen meemaken hoe het vroeger was of te laten nadenken hoe mensen vroeger keken naar religie en kunstuitingen daarvan. Ook meteen de reden dat ik graag naar kerken ga, niet het geloof want ik ben agnost, maar de kunst die er te vinden is. En dat was in deze kathedraal niet anders.

Naast Cobh gaan we ook regelmatig naar andere plaatsen zoals Dungarven, Dunmore (een kustdorpje zoals Tramore) en Tramore zelf. Vooral deze laatste vind ik heel mooi omdat het anders is dan de kust bij ons. Het is niet het water zelf dat iets woeliger is dat mijn zo hard aantrekt, maar eerder de omgeving. Tramore is gelegen in een baai waarvan de wanden zoals in Scandinavische landen heel hoog zijn. En het is de combinatie van oerstevige rotsen met toch erbovenop zacht gras, dat meeveert en je meteen in slaap zou kunnen vallen, die mij mateloos blijft boeien, die het een zacht rustgevend karakter geeft. Foto's hiervan zijn ook te vinden in de facebook link.

Zo! Dit was het voor blogbericht nummer twee!

Feedback of opmerkingen mogen altijd, zo weet ik wat jullie als lezers leuk of interessant vinden, of juist niet.

Foto's zijn te vinden via: 

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1038975649540379.1073741858.100002838623597&type=1&l=2f7680fced

Blogbericht nr.2!

Stage
Ik doe dus stage bij de organisatie Brothers of Charity. In mijn afdelingen  werken we met volwassenen met een aangeboren intellectuele beperking. Ze zijn dus in staat om vrijwel alle handelingen te doen zoals een gemiddeld persoon, maar blijven vaak steken op de mentale leeftijd van onder de 12. Desondanks zijn het allemaal stuk voor stuk hartelijke mensen met eigen persoonlijkheden met soms onverwachte diepte.
   Zo was er een man van in de 30 met het syndroom van down die over het algemeen weinig zegt en moeite heeft met spreken. Vorige week vrijdag zag ik hem vrolijk meedoen met de bende, maar even later naar de rustige kamer gaan om een liedje op te zetten dat hem deed denken aan zijn moeder die pas was overleden. Niet alleen kon hij daarbij zeggen wat de herinneringen waren maar ook wat de herinneringen betekenden voor hem, uit welke emoties ze bestonden toen en nu. Onder de indruk is niet de juiste verwoording maar mijn reactie is toch wel ergens in die zone, dat hij in die mate kon nadenken, herinneren en dingen plaatsen. En dat terwijl hij in het algemeen vrij repetitief is in  wat hij zegt en de onderwerpen waarover hij praat.
  Toch wel een verrassing dus, en ook wel een herinnering om niet teveel te veronderstellen over wat ze wel en niet kunnen.

De brothers of charity is een landelijke organisatie die uit België kwam overgewaaid en in Ierland wijd verspreid is. De drie afdelingen waar ik stage doe zijn The Meeting Place (Tramore), Pfadfinders (Waterford) en Unit 10 (Waterford). In Unit 10 help ik bij machinaal hout klieven en dit tot aanmaakhout verwerken, bij de padfinders de knutselactiviteiten meedoen en bij de Meeting Place mee wandelen en in de tuin werken. Dit zijn de activiteiten die specifiek zijn per dagcentrum. Daarnaast zijn er nog andere activiteiten zoals sound therapy en kranten verdelen waarbij de cliënten uit de verschillende beschutte werkplaatsen kunnen aan deelnemen als ze willen. Dit kan wel enkel als er op voorhand afspraken zijn gemaakt met de ouders, maar er is wel steeds flexibiliteit als ze bijvoorbeeld geen zin hebben of te geprikkeld zijn voor bepaalde activiteiten. Dan wordt daar rekening mee gehouden.

Mijn dagindeling ziet er gemiddeld als volgt uit:
   maandag
In de voormiddag het hout verwerken in Unit 10
In de namiddag sound therapy, waarbij de cliënten neerliggen en er op de achtergrond iemand zachte muziek speelt. Lijkt heel banaal maar is voor bepaalde cliënten ontzettend moeilijk en nodig omdat zij door bepaalde hersenkronkels heel moeilijk stil kunnen zitten en constant gespannen staan. Als begeleider is dit eigenlijk een uurtje ontspannen, heel welkom op een maandag.

   dinsdag
Rustige ochtend in de Pfadfinders, geen vaste activiteiten maar er kan veel.
Namiddag is knutseluurtje. Opnieuw heel banaal maar wel een zinvolle oefening in ruimtelijk en creatief denken, in combinatie met de motoriek die niet altijd mee wil naar hun ideeën. Ergens wel droevig als ik naast een iets oudere man van 50+ zit die zich amuseert met klei, maar er wel uitziet als een trotse, integere man die een ambacht zou uitoefenen en een disciplineert leven zou leiden mocht hij die beperking niet hebben.

   woensdag
Golfen met de cliënten in de voormiddag,
rustige namiddag waarbij ze vrij zijn om initiatief te kunnen nemen om te knutselen of even iets te willen halen in het centrum van Waterford dat op wandelafstand ligt van Pfadfinders.

   donderdag
Donderdag is krantenrondbrengdag. Voornamelijk mensen van Unit 10, al zijn er ook van de Laundry en Landscape Maintaining, twee andere beschutte werkplaatsen van Brothers of Charity. Als het goed weer is, is dit heel leuk om te doen omdat het uitzicht prachtig is (de buitenwijken van waterford zijn gebouwd op de heuvels) en je vlot babbels kunt doen met elkaar zonder dat het erg is als het even stilvalt. De kranten rondbrengen duurt een hele dag met, afhankelijk van de hoeveelheid kranten en flyers, een uitgebreide lunchpauze ertussen. Deze lunchpauzes zijn in een Centra, een Ierse versie van Panos gecombineerd met een mini supermarkt.

   vrijdag
Vrijdag is Meeting Place dag, met in de voormiddag een djembe-workshop en in de namiddag een sportactiviteit binnen.


Zo! Dat was het voor dit blogbericht, om het niet te lang te maken zal ik het hierbij houden en het volgende bericht iets sneller schrijven dan de tien-dagen-durende-tijd tussen het eerste en tweede bericht.

Net zoals de vorige keer zijn foto's te vinden op volgende link, ook beschikbaar voor mensen zonder facebook.
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1038975649540379.1073741858.100002838623597&type=1&l=2f7680fced

Eerste bericht uit Ierland!

Een beetje laat maar hieronder mijn eerste bericht vanuit Ierland!

Na de vlucht van anderhalf uur kwam ik zonder problemen aan in Dublin Airport, waarna een busrit van 3u mij naar Waterford bracht. Daar aangekomen was het even zoeken naar mijn verblijfplaats Manor Village. Op google Maps staat deze namelijk aangegeven als onderdeel van de main campus van de universiteit... Waar deze dus niet is... Gelukkig was er een conciërge die mij naar de juiste plaats bracht per auto en ineens ook een paar koekjes gaf, van een warm welkom gesproken!

Manor Village is een residentie van de Waterford Institute of Technology, de 'universiteit' die mijn stageplaats regelde. 'Universiteit' omdat het eerder een hogeschool is dan een universiteit, gezien het niveau lager is dan die van universiteiten en zij driejarige opleidingen aanbieden. Maar dit terzijde. De residentie heeft telkens vier kamers rond een keuken/leefruimte, iets wat je het beste kan vergelijken met een mini-appartement met vier slaapkamers en een eigen badkamer per slaapruimte. Er is een TV en een zogezegd 'fully equiped kitchen', maar zoals je wel kan verwachten is dit maar half waar en moesten wij zelf nog een paar kleinigheden kopen zoals keukengerief, wasproducten en dergelijke. Maar de belangrijkste dingen (kookplaten, oven, microgolf, vriezer en koelkast) zijn er gelukkig.

Een uurtje nadat ik de leefruimte ben binnengekomen en mijn spullen op de slaapkamer gezet had kwam mijn kamergenoot terug van de les. Anna is een Russische, leeft hier al twee jaar, studeert iets vergelijkbaar met criminologie, en heeft een aanstekelijke lach. Een dag later kwamen mijn andere twee kamergenoten ook aan uit België; Anne en Ella, twee Limburgers die orthopedagogie studeren aan de UCLL en net als mij stage komen doen.

Verder is het weer zoals iedereen mij had gezegd, namelijk grijs en regenachtig. Al zijn er ook zonnige dagen (blijkbaar de voorbije anderhalve maand voor wij hier aankwamen..) die het hele landschap prachtig maken. Waterford ligt dichtbij de kust en dichtbij een paar stevige heuvels met gevarieerde natuur. Het eerste weekend dat we hier waren hebben we nog niet veel gezien, vooral kennis gemaakt met de mensen en directe (stedelijke) omgeving. Het voorbije weekend (11-12 feb) zijn we wel even naar Tramore geweest, een dorp aan het strand tussen de heuvels. De foto's daarvan kan je vinden op volgende link trouwens: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1038975649540379.1073741858.100002838623597&type=1&l=2f7680fced
(wees gerust, deze foto's zijn ook voor mensen zonder facebook te bekijken).

Op deze link komen trouwens alle foto's die ik maak in Ierland, en ik zal daarom de link ook elke blogpost opnieuw delen.

Tot zover het eerste bericht!
Tot later!

Laatste bericht

Hier het laatste bericht voordat Inge en ik morgenvroeg naar de luchthaven vertrekken om daar het vliegtuig te nemen om 8.20u 's ochtends. Ik ga nog lang denken aan alle geweldige mensen hier, vooral door het besef dat ik ze nooit meer van mijn leven ga terug zien, nooit meer. Zo'n definitief iets komt in België nooit voor, maar hier, voor het eerst in mijn leven is het van de eerste keer definitief afscheid nemen. En dat terwijl alle andere vijwilligers hier in Gaziantep blijven, zich klaarmaken voor een weekendje liften zoals vrijwel elke week, en zich voorbereiden op nieuwe avonturen. Hun (beetje droge) afscheid doet een beetje pijn, waarschijnlijk omdat zij het definitieve negeren of niet willen inzien. Slechts een paar beseffen het en gaan me missen, zoals ik hen.
Moderne middelen als facebook en skype beloven mensen dichterbij te brengen. Dat doen ze ook, maar ze brengen elkaar nooit dicht genoeg dat ze elkaar kunnen aanraken. Het is als een afstand van een tiental meter, je ziet elkaar, je hoort elkaar maar je voelt de ander niet, je beseft de ander niet. Daarm kan technologie nooit, maar dan ook niet een echt goed gesprek (op bv een Turkse berg) vervangen.

Met deze gedachte sluit ik dit bericht af, samen met de excuses dat er de voorije dagen geen blogbericht was. De vermoeidheid slaat toe, de gebertenissen zijn niet meer noemenswaardig, alleen herinneringswaardig. Tot in België!

Een weekendje liften

Hieronder is een bericht van Svitlana, een vrijwilliger uit Oekraïne die mee was bij het liften. Zij schreef het volgende.

Це неймовірне відчуття - довіряючи своє життя незнайомим людям, яким ти в змозі сказати всього кілька простих слів на їхній мові, повернутися «додому» цілою і неушкодженою, переповненою вдячності до цих людей, їхнього хліба і чаю, до їхньої тактовності і терплячості; а також з вдячністю до зовсім інших людей, стомлених і голодних, які приходять із сусідньої країни, яких зустрічаєш пізно вночі на трасі; за те, що ці другі дають тобі можливість віддати той хліб, який ти отримуєш від перших.

Dit is een ongelooflijke sensatie. Je leven zo toevertrouwen aan vreemden, hoe je in staat bent met slechts een paar eenvoudige woorden in hun taal kunt communiceren, om terug te keren "naar huis", ongedeerd en wel. Het overweldigend gevoel van dankbaarheid voor deze mensen, voor hun geschenken als brood en thee en hun geduld; en met dank aan de geheel andere mensen die vermoeide en hongerige mensen verzorgen. Met dank aan zij die uit het naburige land komen, die 's avonds laat op de snelweg willen stoppen; het feit dat deze laatste reizigers je de gelegenheid geven te geven het brood, dat je eerder kreeg, te delen en veilig thuis te raken. 
 (ruwe vertaling door Bing)
Deze tekst beschrijft vrijwel perfect het gevoel tijdens het liften. In België, als je wil liften heb je altijd het gevoel afkomstig uit het post-dutroux tijdperk, hier is het eerder bevrijdend. De gastvrijheid van de Turken is werkelijk grenzeloos. We hebben meegelift met een vrachtwagen en de bestuurder nodigde ons uit voor chai. Bij zijn huis werd het ons duidelijk hoe ongelofelijk arm zijn familie was. Maar toch nodigde hij ons uit en toonde ons een hartelijkheid die vaak te vinden is in armoede en minder bij rijkdom. Het geeft echt wel moed na het nadenken over de evaringen die vrouwen in Turkije meemaken.

Na het liften en een paar steden bezoeken kwamen we aan in Mardin. Mardin is een vrije mooie maar vuile stad op een berg, de uitloper naar de vlakte toe. Dit zal een prachtig uitzicht bij de avond geven dacht ons groepje van drie en we beklommen de berg. Eens boven zagen we opeens een paar bekende gezichten, de anderen dachten blijkbaar hetzelfde als ons en waren voorbij de rustplaats van de doden op een plekje gaan zitten en babbelen over de voorbije dagen. Het was een plekje dat rust uistraalde. Voor ons waren er vogels die hun laatste vlucht voor het slapen deden, een paar vliegers gemaakt van vuilniszakken en stokken. vooral die vliegers zorgden voor een gevoel van vrede en rust. Na een dag van liften, ervaring opdoen en nauwe straatjes van Mardin bezoeken is Rust een welkome bezoeker. De uren verstreken en de zon was net onder als het grote deel van de 8 mensen vertrok naar de slaapplaats beneden. Alleen Katja, een Sloveense en een Fagmi, een Tunesiër en ik bleven over om te mijmeren over de dagen bij het laatste licht en de een-voor-een neervallende vliegers. De wind nam af, het licht kwam nu niet meer van de zon maar van het stadje aan onze voeten, we praatten over diepzinnige dingen die bij een dergelijke plek horen en waren lange tijd stil. Stilte is iets heerlijks, gecombineerd met de juiste omgeving. Alles was op zijn plaats voor een prachtige herinnering voor later.

De herinnering aan die plek zal altijd samenhangen met de rookpluimen die schuin achter onze rug vanachter een rotspartij opstegen. Eerst dachten we dat het een kampvuur was maar al snel werd de rookwalm groter en zagen we ook grote steekvlammen. Alles snel inpakken. Het pad aflopen. Zien dat het een kleine heidebrand is. Geluk hebben dat het pad van beton is. Snel van de berg afgaan. Sirenes horen. Beseffen hoeveel geluk we hadden.

Hoewel het toch maar een mini brand was, gaf het toch een idee hoe een echte bosbrand moet zijn; de grootte, de warmte, de catastrofe en de levens die het kan eisen. Blij dat het goed is afgelopen is.

Nadat ook wij naar beneden kwamen, was het etenstijd, de keuze viel op  een shoarma restaurant. De vriendelijke eigenaars bleken vrienden te zijn van GEGED en we mochten met z'n allen blijven slapen op hun dak. Het was een dak als in aladin, een typisch arabisch platdak waarmee je van het ene huis naar het andere kan lopen. GEWELDIG!

De dagen daarna zijn we naar de Tigris gelift om daar te zwemmen, te springen vanaf een oude Romeinse stenen brug en te genieten (en verdampen) van de warme zon.
Vandaaruit zijn we (Katja, Norbi, uit Hongarije en ik) vertrokken om door Batman te reizen, te eten in een voor Turkse normen degelijk wegrestaurant. De kip smaakte goed, de toiletten waren zoals overal Frans en we waren opgefrist om te vertrekken. Met de truck uiteraard! Met een snelheid van 70km per uur reden we de laatste 350 km om terug in Gaziantep aan te komen. Topweekend!
Ik begin al afscheid te nemen van het Turkse landschap, ik ga het missen en besef dat  3 weken niets is.

De weg die wordt afgelegd morgen! 's Avonds gaat de weg door naar Diyarbakar om zondag naar de Tigris te liften, blijkt mooi te zijn. Tot maadag!

Tiago met zijn befaamde molentjes



Een toekomstig fotograagmet een 'selfie', een zelfportret


boven: Simone (Italië), Martzia (Spanje) en het kindje


Een knutselaartje met een pet, zonnebril, masker en infusienaald.