Hier het laatste bericht voordat Inge en ik morgenvroeg naar de luchthaven vertrekken om daar het vliegtuig te nemen om 8.20u 's ochtends. Ik ga nog lang denken aan alle geweldige mensen hier, vooral door het besef dat ik ze nooit meer van mijn leven ga terug zien, nooit meer. Zo'n definitief iets komt in België nooit voor, maar hier, voor het eerst in mijn leven is het van de eerste keer definitief afscheid nemen. En dat terwijl alle andere vijwilligers hier in Gaziantep blijven, zich klaarmaken voor een weekendje liften zoals vrijwel elke week, en zich voorbereiden op nieuwe avonturen. Hun (beetje droge) afscheid doet een beetje pijn, waarschijnlijk omdat zij het definitieve negeren of niet willen inzien. Slechts een paar beseffen het en gaan me missen, zoals ik hen.
Moderne middelen als facebook en skype beloven mensen dichterbij te brengen. Dat doen ze ook, maar ze brengen elkaar nooit dicht genoeg dat ze elkaar kunnen aanraken. Het is als een afstand van een tiental meter, je ziet elkaar, je hoort elkaar maar je voelt de ander niet, je beseft de ander niet. Daarm kan technologie nooit, maar dan ook niet een echt goed gesprek (op bv een Turkse berg) vervangen.
Met deze gedachte sluit ik dit bericht af, samen met de excuses dat er de voorije dagen geen blogbericht was. De vermoeidheid slaat toe, de gebertenissen zijn niet meer noemenswaardig, alleen herinneringswaardig. Tot in België!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten