Hier het laatste bericht voordat Inge en ik morgenvroeg naar de luchthaven vertrekken om daar het vliegtuig te nemen om 8.20u 's ochtends. Ik ga nog lang denken aan alle geweldige mensen hier, vooral door het besef dat ik ze nooit meer van mijn leven ga terug zien, nooit meer. Zo'n definitief iets komt in België nooit voor, maar hier, voor het eerst in mijn leven is het van de eerste keer definitief afscheid nemen. En dat terwijl alle andere vijwilligers hier in Gaziantep blijven, zich klaarmaken voor een weekendje liften zoals vrijwel elke week, en zich voorbereiden op nieuwe avonturen. Hun (beetje droge) afscheid doet een beetje pijn, waarschijnlijk omdat zij het definitieve negeren of niet willen inzien. Slechts een paar beseffen het en gaan me missen, zoals ik hen.
Moderne middelen als facebook en skype beloven mensen dichterbij te brengen. Dat doen ze ook, maar ze brengen elkaar nooit dicht genoeg dat ze elkaar kunnen aanraken. Het is als een afstand van een tiental meter, je ziet elkaar, je hoort elkaar maar je voelt de ander niet, je beseft de ander niet. Daarm kan technologie nooit, maar dan ook niet een echt goed gesprek (op bv een Turkse berg) vervangen.
Met deze gedachte sluit ik dit bericht af, samen met de excuses dat er de voorije dagen geen blogbericht was. De vermoeidheid slaat toe, de gebertenissen zijn niet meer noemenswaardig, alleen herinneringswaardig. Tot in België!
vrijdag 6 september 2013
dinsdag 3 september 2013
Een weekendje liften
Hieronder is een bericht van Svitlana, een vrijwilliger uit Oekraïne die mee was bij het liften. Zij schreef het volgende.
Це неймовірне відчуття - довіряючи своє життя незнайомим людям, яким ти в змозі сказати всього кілька простих слів на їхній мові, повернутися «додому» цілою і неушкодженою, переповненою вдячності до цих людей, їхнього хліба і чаю, до їхньої тактовності і терплячості; а також з вдячністю до зовсім інших людей, стомлених і голодних, які приходять із сусідньої країни, яких зустрічаєш пізно вночі на трасі; за те, що ці другі дають тобі можливість віддати той хліб, який ти отримуєш від перших.
Dit is een ongelooflijke sensatie. Je leven zo toevertrouwen aan vreemden, hoe je in staat bent met slechts een paar eenvoudige woorden in hun taal kunt communiceren, om terug te keren "naar huis", ongedeerd en wel. Het overweldigend gevoel van dankbaarheid voor deze mensen, voor hun geschenken als brood en thee en hun geduld; en met dank aan de geheel andere mensen die vermoeide en hongerige mensen verzorgen. Met dank aan zij die uit het naburige land komen, die 's avonds laat op de snelweg willen stoppen; het feit dat deze laatste reizigers je de gelegenheid geven te geven het brood, dat je eerder kreeg, te delen en veilig thuis te raken.
(ruwe vertaling door Bing)
Deze tekst beschrijft vrijwel perfect het gevoel tijdens het liften. In België, als je wil liften heb je altijd het gevoel afkomstig uit het post-dutroux tijdperk, hier is het eerder bevrijdend. De gastvrijheid van de Turken is werkelijk grenzeloos. We hebben meegelift met een vrachtwagen en de bestuurder nodigde ons uit voor chai. Bij zijn huis werd het ons duidelijk hoe ongelofelijk arm zijn familie was. Maar toch nodigde hij ons uit en toonde ons een hartelijkheid die vaak te vinden is in armoede en minder bij rijkdom. Het geeft echt wel moed na het nadenken over de evaringen die vrouwen in Turkije meemaken.
Na het liften en een paar steden bezoeken kwamen we aan in Mardin. Mardin is een vrije mooie maar vuile stad op een berg, de uitloper naar de vlakte toe. Dit zal een prachtig uitzicht bij de avond geven dacht ons groepje van drie en we beklommen de berg. Eens boven zagen we opeens een paar bekende gezichten, de anderen dachten blijkbaar hetzelfde als ons en waren voorbij de rustplaats van de doden op een plekje gaan zitten en babbelen over de voorbije dagen. Het was een plekje dat rust uistraalde. Voor ons waren er vogels die hun laatste vlucht voor het slapen deden, een paar vliegers gemaakt van vuilniszakken en stokken. vooral die vliegers zorgden voor een gevoel van vrede en rust. Na een dag van liften, ervaring opdoen en nauwe straatjes van Mardin bezoeken is Rust een welkome bezoeker. De uren verstreken en de zon was net onder als het grote deel van de 8 mensen vertrok naar de slaapplaats beneden. Alleen Katja, een Sloveense en een Fagmi, een Tunesiër en ik bleven over om te mijmeren over de dagen bij het laatste licht en de een-voor-een neervallende vliegers. De wind nam af, het licht kwam nu niet meer van de zon maar van het stadje aan onze voeten, we praatten over diepzinnige dingen die bij een dergelijke plek horen en waren lange tijd stil. Stilte is iets heerlijks, gecombineerd met de juiste omgeving. Alles was op zijn plaats voor een prachtige herinnering voor later.
De herinnering aan die plek zal altijd samenhangen met de rookpluimen die schuin achter onze rug vanachter een rotspartij opstegen. Eerst dachten we dat het een kampvuur was maar al snel werd de rookwalm groter en zagen we ook grote steekvlammen. Alles snel inpakken. Het pad aflopen. Zien dat het een kleine heidebrand is. Geluk hebben dat het pad van beton is. Snel van de berg afgaan. Sirenes horen. Beseffen hoeveel geluk we hadden.
Hoewel het toch maar een mini brand was, gaf het toch een idee hoe een echte bosbrand moet zijn; de grootte, de warmte, de catastrofe en de levens die het kan eisen. Blij dat het goed is afgelopen is.
Nadat ook wij naar beneden kwamen, was het etenstijd, de keuze viel op een shoarma restaurant. De vriendelijke eigenaars bleken vrienden te zijn van GEGED en we mochten met z'n allen blijven slapen op hun dak. Het was een dak als in aladin, een typisch arabisch platdak waarmee je van het ene huis naar het andere kan lopen. GEWELDIG!
De dagen daarna zijn we naar de Tigris gelift om daar te zwemmen, te springen vanaf een oude Romeinse stenen brug en te genieten (en verdampen) van de warme zon.
Vandaaruit zijn we (Katja, Norbi, uit Hongarije en ik) vertrokken om door Batman te reizen, te eten in een voor Turkse normen degelijk wegrestaurant. De kip smaakte goed, de toiletten waren zoals overal Frans en we waren opgefrist om te vertrekken. Met de truck uiteraard! Met een snelheid van 70km per uur reden we de laatste 350 km om terug in Gaziantep aan te komen. Topweekend!
Ik begin al afscheid te nemen van het Turkse landschap, ik ga het missen en besef dat 3 weken niets is.
Це неймовірне відчуття - довіряючи своє життя незнайомим людям, яким ти в змозі сказати всього кілька простих слів на їхній мові, повернутися «додому» цілою і неушкодженою, переповненою вдячності до цих людей, їхнього хліба і чаю, до їхньої тактовності і терплячості; а також з вдячністю до зовсім інших людей, стомлених і голодних, які приходять із сусідньої країни, яких зустрічаєш пізно вночі на трасі; за те, що ці другі дають тобі можливість віддати той хліб, який ти отримуєш від перших.
Dit is een ongelooflijke sensatie. Je leven zo toevertrouwen aan vreemden, hoe je in staat bent met slechts een paar eenvoudige woorden in hun taal kunt communiceren, om terug te keren "naar huis", ongedeerd en wel. Het overweldigend gevoel van dankbaarheid voor deze mensen, voor hun geschenken als brood en thee en hun geduld; en met dank aan de geheel andere mensen die vermoeide en hongerige mensen verzorgen. Met dank aan zij die uit het naburige land komen, die 's avonds laat op de snelweg willen stoppen; het feit dat deze laatste reizigers je de gelegenheid geven te geven het brood, dat je eerder kreeg, te delen en veilig thuis te raken.
(ruwe vertaling door Bing)
Deze tekst beschrijft vrijwel perfect het gevoel tijdens het liften. In België, als je wil liften heb je altijd het gevoel afkomstig uit het post-dutroux tijdperk, hier is het eerder bevrijdend. De gastvrijheid van de Turken is werkelijk grenzeloos. We hebben meegelift met een vrachtwagen en de bestuurder nodigde ons uit voor chai. Bij zijn huis werd het ons duidelijk hoe ongelofelijk arm zijn familie was. Maar toch nodigde hij ons uit en toonde ons een hartelijkheid die vaak te vinden is in armoede en minder bij rijkdom. Het geeft echt wel moed na het nadenken over de evaringen die vrouwen in Turkije meemaken.
Na het liften en een paar steden bezoeken kwamen we aan in Mardin. Mardin is een vrije mooie maar vuile stad op een berg, de uitloper naar de vlakte toe. Dit zal een prachtig uitzicht bij de avond geven dacht ons groepje van drie en we beklommen de berg. Eens boven zagen we opeens een paar bekende gezichten, de anderen dachten blijkbaar hetzelfde als ons en waren voorbij de rustplaats van de doden op een plekje gaan zitten en babbelen over de voorbije dagen. Het was een plekje dat rust uistraalde. Voor ons waren er vogels die hun laatste vlucht voor het slapen deden, een paar vliegers gemaakt van vuilniszakken en stokken. vooral die vliegers zorgden voor een gevoel van vrede en rust. Na een dag van liften, ervaring opdoen en nauwe straatjes van Mardin bezoeken is Rust een welkome bezoeker. De uren verstreken en de zon was net onder als het grote deel van de 8 mensen vertrok naar de slaapplaats beneden. Alleen Katja, een Sloveense en een Fagmi, een Tunesiër en ik bleven over om te mijmeren over de dagen bij het laatste licht en de een-voor-een neervallende vliegers. De wind nam af, het licht kwam nu niet meer van de zon maar van het stadje aan onze voeten, we praatten over diepzinnige dingen die bij een dergelijke plek horen en waren lange tijd stil. Stilte is iets heerlijks, gecombineerd met de juiste omgeving. Alles was op zijn plaats voor een prachtige herinnering voor later.
De herinnering aan die plek zal altijd samenhangen met de rookpluimen die schuin achter onze rug vanachter een rotspartij opstegen. Eerst dachten we dat het een kampvuur was maar al snel werd de rookwalm groter en zagen we ook grote steekvlammen. Alles snel inpakken. Het pad aflopen. Zien dat het een kleine heidebrand is. Geluk hebben dat het pad van beton is. Snel van de berg afgaan. Sirenes horen. Beseffen hoeveel geluk we hadden.
Hoewel het toch maar een mini brand was, gaf het toch een idee hoe een echte bosbrand moet zijn; de grootte, de warmte, de catastrofe en de levens die het kan eisen. Blij dat het goed is afgelopen is.
Nadat ook wij naar beneden kwamen, was het etenstijd, de keuze viel op een shoarma restaurant. De vriendelijke eigenaars bleken vrienden te zijn van GEGED en we mochten met z'n allen blijven slapen op hun dak. Het was een dak als in aladin, een typisch arabisch platdak waarmee je van het ene huis naar het andere kan lopen. GEWELDIG!
De dagen daarna zijn we naar de Tigris gelift om daar te zwemmen, te springen vanaf een oude Romeinse stenen brug en te genieten (en verdampen) van de warme zon.
Vandaaruit zijn we (Katja, Norbi, uit Hongarije en ik) vertrokken om door Batman te reizen, te eten in een voor Turkse normen degelijk wegrestaurant. De kip smaakte goed, de toiletten waren zoals overal Frans en we waren opgefrist om te vertrekken. Met de truck uiteraard! Met een snelheid van 70km per uur reden we de laatste 350 km om terug in Gaziantep aan te komen. Topweekend!
Ik begin al afscheid te nemen van het Turkse landschap, ik ga het missen en besef dat 3 weken niets is.
Abonneren op:
Posts (Atom)